زمینه و هدف: نتایج پژوهش های اخیر نشان می دهد که در هنگام تعیین کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی توجه به درک بیماران در مقایسه با ارزیابی کلینیکی از اهمیت بیشتری برخوردار است. هدف مطالعه حاضر شناخت کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی و مشکلات و چالش های پیش روی این بیماران است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- همبستگی است. در این تحقیق 202 بیمار مراجعه کننده به بخش های همودیالیز مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران به صورت سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی Ferrans و Powers نسخه دیالیز، جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS v.14 و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که بیشتر بیماران مورد مطالعه دارای کیفیت زندگی مطلوب هستند. بیماران کمترین میانگین رضایت را برای گویه های «سلامت خودشان، تامین هزینه های مالی، دستیابی به اهداف شخصی و شادی و خوشحالی خانواده» به ترتیب با میانگین و انحراف معیار 3.80=M و 1.74=SD ، M=3.31و1.85=SD ، M=4.02و1.63=SD و 4.96=M و1.27=SD قایل بودند و برای گویه هایی از جمله «احتمال دریافت پیوند کلیه در آینده، همسایگان، ظاهر شخصی و همسرشان» به ترتیب با میانگین و انحراف معیار 4.22=M و2.15=SD ، M=4.32و2092=SD ، M=5.67و0.91=SD و 5.84=M و 0.61=SD کمترین اهمیت را در نظر گرفته بودند. کیفیت زندگی با وضعیت تاهل، تعداد فرزندان، وضعیت اقتصادی و سطح تحصیلات در ارتباط بود (P<0.05)، در حالی که بین کیفیت زندگی با سن، جنسیت، وضعیت اشتغال کنونی و طول مدت دیالیز ارتباط معنادار آماری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه‏گیری: اکثر بیماران کیفیت زندگی مطلوب داشتند. همچنین ارتباط معناداری بین وضعیت تاهل، تعداد فرزندان، وضعیت اقتصادی و سطح تحصیلات با کیفیت زندگی دیده شد. بنابراین، عوامل یاد شده ممکن است در بهبود وضعیت سلامت، خوب زیستن و افزایش طول عمر بیماران تحت همودیالیز موثر باشند. یافته های این مطالعه می تواند در جهت برنامه ریزی های آموزشی و حمایتی برای بیمار و خانواده مفید واقع شود.

شیوع بیماری مزمن کلیوی (Chronic kidney disease, CKD) در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus, T2DM) یک چالش حیاتی است که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی با آن مواجه هستند. اصلاح سبک زندگی، تغییر رژیم غذایی و ورزش منظم، نقش اساسی در پیشگیری از CKD در افراد مبتلا به T2DM دارند. در کنار مداخلات سبک زندگی، غربال گری، تشخیص زودهنگام و سپس درمان های دارویی به عنوان ابزاری قدرتمند در برابر بیماری کلیوی دیابتی ظاهر شده اند. جهت درمان CKD، یک رویکرد درمانی متمرکز بر کنترل فشار و گلوکز خون ضروری است. برای بهبود نتایج و کاهش تأثیر مخرب CKD در بیماران مبتلا به T2DM، لازم است که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در جریان راه کارهای جدید برای حفاظت از کلیه ها باشند. با اجرای یک رویکرد جامع که از تغییرات سبک زندگی، غربال گری به موقع، مداخلات دارویی اثبات شده و عوامل درمانی جدید استفاده می کند، می توان برای بهبود نتایج تلاش کرد.

مقدمه: حفره دهان به عنوان منبع احتمالی پاتوژن های تنفسی شناخته شده است و از طرفی بیماری مزمن انسدادی ریه از شایعترین بیماری های موجود در جامعه و از مهمترین عوامل مرگ و میر به شمار می آید؛ بدین جهت ضروری است که نقش عفونت های دهانی در بروز و پیشرفت عفونت های تنفسی بررسی شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی ارتباط میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریوی بود.مواد و روش ها: این مطالعه مورد-شاهدی بود که گروه مورد از 30 بیمار که به علت بیماری مزمن انسدادی ریه در بیمارستان بستری شده بودند و گروه شاهد از 30 فرد مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی مشهد که هیچ علایمی از بیماری تنفسی را نداشتند در زمان مشابه انتخاب شدند. شاخص های سن، جنس و استعمال دخانیات در دو گروه همگن بودند. پس از ثبت اطلاعات شخصی هر گروه، عمق پروبینگ پاکت (PPD)، از دست رفتن چسبندگی (LOA) و خونریزی هنگام پروبینگ (BOP) تعیین و دو گروه با هم مقایسه شدند. داده های مطالعه با تست های آماری t-test، کای دو و Kruskal Wallis و با استفاده از SPSS تحلیل گردید.یافته ها: سن متوسط بیماران در گروه شاهد 54±5 و گروه مورد 53±7 سال بود. تعداد افراد سیگاری در گروه مورد 18 نفر (60%) و در گروه شاهد 19 نفر (63.3%) بود. میزان متوسط از دست رفتن چسبندگی (LOA) در گروه مورد 5.72±0.8 mm و در گروه شاهد 3.92±0.5 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان گروه های مورد و شاهد وجود داشت (p=0.04).میزان BOP در گروه مورد 86%±12 و شاهد 71%±16 بود (p<0.001) مقدار متوسط PPD در گروه مورد 4±0.5MM و شاهد 2.75±0.3 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان دو گروه وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: بررسی داده ها نشان داد که ارتباط قابل توجهی میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPC) وجود دارد.

هاری، کیست هیداتید و لیشمانیوز که سه نوع بیماری هستند که از طریق سگ به انسان منتقل می شود و بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، جزو بیماری های بومی ایران محسوب می شوند در این مقاله مورد بررسی و مطالعه قرارگرفته است. هدف از انجام این مطالعه آشنایی به گسترش این بیماری ها و تحقیقات انجام شده در ایران و در نهایت پیشنهاد راهکارها و تمهیداتی برای کنترل بیماری است. برای پیشگیری از بیماری هاری بنظر می رسد استفاده از لباس­های محافظ، شستن زخم­ها با آب صابون و واکسیناسیون هاری به عنوان درمان اولیه ضروری است. طی سه دهه گذشته، علیرغم تلاش های فراوان برای کنترل بیماری لیشمانیوز جلدی در ایران، میزان ابتلا در برخی مناطق همچنان بالا باشد. این واقعیت نشان می دهد که زیرساخت های اساسی و طرح حمایتی و اجرایی قبلی مربوط به تشخیص، داروها و واکسن ها در داخل و خارج از کشور ناکافی است. درکل برای کنترل ناقل، استفاده از استراتژی های اخلاقی برای کاهش جمعیت سگ های ولگرد را توصیه شده است، مانند اخته کردن سگ های ولگرد، شناسایی سگ های شناسنامه دار مشکوک با تست آگلوتیناسیون مستقیم دوره ای و درمان یا نظارت سریع بر روی آنهایی که سرم مثبت یافته اند. علاوه بر این، با توجه به اهمیت تشخیص مورد انسانی، درمان کارآمد و آموزش بهداشت عمومی هدفمند، به ویژه در مناطق بومی و کانون بیماری پیشنهاد می شود.

1زمینه و هدف: بیماری مزمن تأثیرات طولانی مدتی در زندگی فرد دارد. در طول این مسیر، ادراک فرد از بیماری به طور مستقیم بر رفتار بیماری و نتایج سلامتی وی اثرگذار است. در این راستا، توجه به این مفهوم و پرداختن به آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است و هدف از مطالعه حاضر، بررسی ادراک بیماری در افراد مبتلابه بیماری های مزمن بود. مواد و روش ها: مطالعات کیفی منتشرشده درزمینه ادراک بیماری در سال های 2019 تا 2024 از پایگاه های خارجی Google Scholar، Pubmed، Sciencedirect و پایگاه های داخلی Sid، Noormags، Elmnet و Magiran جمع آوری و بررسی شدند. با مرور متن کامل مقاله ها، مواردی که باهدف پژوهش سازگار بود، انتخاب شدند. پس از بررسی عنوان، چکیده، متن و حذف مطالعات تکراری، 29 مطالعه تمام متن به زبان انگلیسی (19 مقاله) و فارسی (10 مقاله) انتخاب شدند و با رویکرد تفسیری مورد تحلیل و مقایسه نهایی قرار گرفتند. یافته ها: در میان مطالعات منتخب دو مقوله­ 1- ادراک بیماری و عوامل فردی اثرگذار و 2- ادراک بیماری و عوامل فرهنگی-اجتماعی اثرگذار استخراج گردید. مقوله اول، یعنی ادراک بیماری و عوامل فردی اثرگذار، شامل رویارویی باتجربه هیجانات، نیازهای بیمار، کنترل­پذیری و پیامدهای بیماری، اثر بیماری بر کیفیت زندگی، باورهای مربوط به علل بیماری، باورهای معنوی مرتبط با بیماری، دوراهی های اعلام یا پنهان کردن بیماری و عواقب آن، بیماری فرصتی برای رشد، دانش محدود در خصوص بیماری و پیامدهای آن، دیدگاه های مثبت و منفی نسبت به درمان و مکانیسم های دفاعی در رویارویی با بیماری بود. مقوله دوم، یعنی ادراک بیماری و عوامل فرهنگی- اجتماعی اثرگذار شامل هویت (جنسی، دینی، ملی، فرهنگی و...) در رویارویی با بیماری بود. نتیجه گیری: ادراک بیماری عاملی اثرگذار در تشخیص، پیگیری و تعهد درمانی بیماران است و عوامل فردی و فرهنگی-اجتماعی پیش برنده نوع نگاه افراد به خود، بیماری، سابقه خانوادگی و هویت است

زمینه و هدف: بیماریهای مزمن کبدی مخصوصا سیروز از بیماریهای شایع در جوامع مختلف است که می تواند باعث ایجاد عوارض متعددی در بیماران شود و احتمالا یکی از این عوارض، بیماری پریودنتال است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه بین بیماریهای پریودنتال و بیماریهای مزمن کبدی بود.مواد و روشها: در این تحقیق که به روش مورد- شاهدی انجام گرفت دو گروه شامل 60 بیمار با بیماری مزمن کبد به عنوان گروه مورد و 60 فرد سالم از نظر سیستمیک به عنوان گروه شاهد شرکت داشتند. این دو گروه از لحاظ سن، جنس، میزان تحصیلات، وضعیت اقتصادی و مصرف سیگار مشابه سازی شدند و شاخص های پلاک ایندکس (PI) سطح کلینیکی اتچمنت (CAL) و خونریزی از لثه هنگام پروبینگ (GB) در این دو گروه با هم مقایسه گردید.یافته ها: مقایسه دو گروه مورد و شاهد نشان داد که loss of CAL بیماران به طور مشخصی از loss of CAL افراد سالم بیشتر بود (P<0.05) و بیماران کبدی 3.3 برابر بیشتر از گروه کنترل با loss of CAL متوسط و شدید مواجه بودند (odds ratio=3.3) و با احتمال 95درصد در مواجهه بیماران کبدی با عامل خطر loss of CAL متوسط و شدید حداقل 2.1 تا حداکثر 5.2 برابر برآورد گردید (5.3 تا 2.1 =CIOR) اما شاخصهای PI و GB بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: بیماران مبتلا به بیماری کبدی مزمن نسبت به افراد سالم دارای loss of clinical attachment level بیشتری هستند.